Loratadyna, znana jako antagonista receptora histaminowego H1 (HRH1), zyskuje uwagę jako potencjalny środek terapeutyczny w leczeniu raka płuca, szczególnie w kontekście adenokarcinoma płuc (LUAD). Nowe badania dostarczają istotnych informacji na temat jej działania w kontekście nowotworów związanych z zapaleniem. W badaniach oceniano wpływ loratadyny na komórki LUAD oraz model myszy z nowotworem, a także mechanizmy leżące u podstaw jej działania. Wyniki wykazały, że loratadyna hamuje proliferację komórek LUAD oraz indukuje śmierć komórkową poprzez mechanizm autofagii, niezależnie od receptora HRH1.
Podstawowe informacje o badaniach nad loratadyną
Badania zostały przeprowadzone zarówno in vitro, jak i in vivo, a ich wyniki wskazują na znaczący potencjał loratadyny jako leku przeciwnowotworowego. Ustalono, że substancja ta nie tylko ogranicza proliferację komórek nowotworowych, ale także wpływa na procesy angiogenezy i autofagii. W badaniach in vivo zaobserwowano, że loratadyna zmniejsza objętość guzów oraz indukuje apoptozę w komórkach nowotworowych. Mechanizmy działania obejmują aktywację białka fosfatazy 2A (PP2A), które deaktywuje szlaki sygnałowe JNK i p38, a także hamowanie aktywacji czynnika transkrypcyjnego STAT3.
Wyniki badań: loratadyna w działaniu
Wyniki in vitro: wpływ na komórki LUAD
W badaniach in vitro stwierdzono, że loratadyna wywiera działanie cytotoksyczne na różne linie komórkowe LUAD, w tym na komórki z dzikim typem EGFR oraz z mutacjami. Wykazano, że substancja ta hamuje wzrost komórek oraz formowanie kolonii, a także prowadzi do zwiększonej liczby komórek w fazie sub-G1, co sugeruje indukcję apoptozy. Analiza cyklu komórkowego oraz testy TUNEL potwierdziły, że loratadyna wywołuje charakterystyczne zmiany związane z apoptozą, w tym fragmentację DNA oraz aktywację kaspaz.
Mechanizmy działania: autofagia i apoptoza
Badania wykazały, że loratadyna indukuje autofagię w komórkach LUAD, co zostało potwierdzone przez obecność kwasowych organelli autofagicznych (AVOs) oraz zmiany w ekspresji markerów autofagii, takich jak LC3 i beclina 1. Dodatkowo, stosowanie inhibitora autofagii, chloroquiny, znacznie osłabiło efekt apoptozy wywołanej przez loratadynę, co sugeruje, że autofagia wspomaga procesy apoptotyczne w tym kontekście.
Wyniki in vivo: badanie modelu myszy
W badaniach in vivo, zastosowanie loratadyny w modelu myszy z guzami LUAD doprowadziło do znacznego zmniejszenia objętości guzów oraz ich masy. Histopatologiczne analizy tkanek nowotworowych wykazały zwiększoną liczbę komórek apoptotycznych oraz zmniejszoną ekspresję markerów proliferacji, takich jak Ki67. Dodatkowo, zauważono zwiększenie ekspresji markera autofagii, LC3, w grupie traktowanej loratadyną.
Dyskusja: znaczenie loratadyny w terapii LUAD
Wyniki badań sugerują, że loratadyna ma potencjał do repurposing, co oznacza wykorzystanie istniejącego leku do nowych zastosowań terapeutycznych. Jako że loratadyna wykazuje działanie przeciwnowotworowe niezależnie od receptora HRH1, może być rozważana jako składnik terapii skojarzonej z innymi lekami, takimi jak inhibitory EGFR czy chemioterapia. Dodatkowo, badania wskazują, że aktywacja PP2A przez loratadynę może przyczynić się do poprawy odpowiedzi terapeutycznej w leczeniu LUAD, co stanowi istotny krok w kierunku lepszej skuteczności leczenia tego nowotworu.
Podsumowanie i przyszłe kierunki badań
Podsumowując, loratadyna wykazuje obiecujące właściwości terapeutyczne w kontekście leczenia adenokarcinoma płuc poprzez indukcję apoptozy zależnej od autofagii. Dalsze badania powinny skupić się na mechanizmach molekularnych oraz potencjalnych strategiach terapeutycznych, które mogłyby wspierać stosowanie loratadyny w leczeniu LUAD, a także na ocenie jej skuteczności w połączeniu z innymi terapiami.
Bibliografia
Chien Ming-Hsien, Hung Wen-Yueh, Lai Tsung-Ching, Tsai Ching Han, Lee Kai-Ling, Hsieh Feng-Koo, Lee Wei-Jiunn and Chang Jer-Hwa. The off-target effect of loratadine triggers autophagy-mediated apoptosis in lung adenocarcinoma cells by deactivating JNK, p38, and STAT3 signaling through both PP2A-dependent and independent pathways. International Journal of Molecular Medicine 2025, 55(4), 209-249. DOI: https://doi.org/10.3892/ijmm.2025.5495.
